ONBEGREPEN ALMACHTIGE

Om als mensen samen te leven, hebben we voor ons gedrag enerzijds te maken met onze gevoelens van verantwoordelijkheid en anderzijds met wetten en geboden. Waar wij ons laten leiden door onze verantwoordelijkheid, hoeven er geen wetten en geboden te zijn. Want we zijn verantwoordelijk. Voor de ander. En voor het ander.

En waar wij ons laten leiden door wetten en geboden, hoeven er geen verantwoordelijkheidsgevoelens meer te zijn. Want ons gedrag ligt vast in de voorgeschreven wetten en geboden.

De stichters van de godsdienst, die zegt dat er één god is en dat dus die god verantwoordelijk is voor alles, hebben geboden en wetten bedacht om de verantwoordelijkheidsgevoelens te vervangen.

Die stichters van dat godsdienstige gedrag waren dus van mening dat een leefwijze gebaseerd op het verantwoordelijk zijn, een slechte basis van samenleven was. En daar kun je ze best wel gelijk in geven. Een zorgsamenleving op basis van verantwoordelijk zijn, geeft steeds meer beperkingen en verzwakt steeds meer.

De natuur doet dat met de diverse soorten ook niet. Daar gaat het zwakke steeds dood.

Het gedrag bij het samenleven op basis van geboden en wetten, zonder eigen verantwoordelijkheid, wordt veel doeltreffender om een volk hoogwaardig te houden.

Dat werd dus onze voorgeschreven cultuur. Ons volk gaan verhoogwaardigen tot een hoger goddelijk volk. Door te leven volgens de geboden en wetten. De geboden en wetten moesten gehoorzaamd worden en wij moesten niet meer handelen vanuit onze gevoelens van verantwoordelijkheid. Het moest voortaan wel allemaal voor zichzelf kunnen zorgen.

De almachtige was voortaan verantwoordelijk. Wijzelf niet meer. Leven waarbij die verantwoordelijkheid vervalt, maar het gedrag wel vast ligt in geboden en wetten werd onze gangbare cultuur.

Mensen kunnen dat maar moeilijk begrijpen. En omdat ze dat niet goed begrijpen, denken ze dat de godsdienst een sprookje is. En zo is het niet. De godsdienst is geen sprookje, maar wel een opdracht die verpakt is in allemaal sprookjes.

Wat het bewust moeilijk maakt om goed te kunnen begrijpen is ten eerste al het taalgebruik. Onze cultuur van de godsdienst noemt het godsdienstige gedrag zelf consequent: "geloven in de almachtige god ". Als je dat " geloven in de almachtige god ", vervangt door: " geloven dat de almachtige god verantwoordelijk is ", wordt het al een stuk duidelijker en begrijpelijker.

Maar dat woord " verantwoordelijk ", wordt door de godsdienst zelf altijd en overal zorgvuldig vermeden. En dat is vanuit hun bedoeling natuurlijk wel logisch. Want dat zorgt juist voor dat stuk geheimzinnigheid. En het gaat er bij godsdiensten vooral om, om het geheimzinnig te laten zijn. Vooral omdat het gedrag recht tegen sommige gevoelens in gaat. En natuurlijk ook om mensen te bespelen.

Een godsdienstige is dus een niet verantwoordelijke. Een gewetenloze. Maar dat wordt dus allemaal verpakt. Verpakt als: de gelovige gelooft dat er een god als almachtige is.

Maar wie de macht heeft, heeft de verantwoordelijkheid. Dat is gewoon de kern.

En ten tweede wordt het hele godsdienstige gedrag ook verpakt en uitgelegd in mystieke rituele voorschriften. En mystieke rituele gebruiken, die suggestief werken.

Het suggereert dat het wat anders is dan het is. En dan weten mensen het niet goed meer. Er komt verwarring. Het brengt mensen op een dwaalspoor. En daardoor kunnen er meerdere vormen van dezelfde godsdienst ontstaan.

De één is een beetje minder gewetenloos dan de ander.

En wat is dan de almachtige?

Ten eerste is het alleen maar een begrip. Een begrip van het alles dat alle macht en daarmee alle verantwoordelijkheid heeft.

Maar dat woord verantwoordelijkheid wordt dus steeds vermeden.

Ten tweede suggereert het een aanwezige macht te zijn die men wel verantwoordelijk stelt. Maar welke macht kan dat dan precies zijn ?

De enige macht die in aanmerking komt om almachtig te kunnen zijn is het hele doorgaande gebeuren. Het hele doorgaande gebeuren van energie, die steeds van vorm verandert. Zeg maar: het gebeuren. Of : het natuurgebeuren.

Het natuurgebeuren van energie dat alles steeds vernieuwt door het van vorm te laten veranderen. En te laten evolueren. Dat natuurgebeuren of gebeuren is in ieder geval een macht. En een machtige. Ook een macht die eventueel verantwoordelijk gesteld zou kunnen worden.

Dat zou wel eens de macht kunnen zijn die met de almachtige bedoeld zou kunnen worden. Het gebeuren. Het natuurgebeuren.

Dan zou het tenminste allemaal logisch en begrijpelijk gaan worden. Men laat het natuurgebeuren het verantwoordelijke zijn en noemt het dan God.